بر اساس این قطعنامه، مجمع عمومی سازمان ملل از تشکیل دو کشور مستقل فلسطینی و اسرائیلی در کنار یکدیگر حمایت کرده است.
همچنین در این قطعنامه بر “حق بازگشت” آوارگان فلسطینی و فرزندانشان به مناطقی که پیش از جنگ سال ۱۹۴۸ در آن ساکن بودند، تأکید شده است.
منابع دیپلماتیک در سازمان ملل گزارش داده اند که این قطعنامه اگرچه به صراحت حماس را محکوم نکرده، اما بر ضرورت تشکیل دولت فلسطینی بدون گروه های تروریستی تأکید دارد.
در ماده ۳۹ این قطعنامه، مجمع عمومی “حق بازگشت” فلسطینیان را مورد تأکید مجدد قرار داده است.
این در حالی است که برخی از کارشناسان حقوق بین الملل وجود چنین حقی در قطعنامه ۱۹۴ شورای امنیت را مورد مناقشه میدانند.
منتقدان این قطعنامه استدلال میکنند که تأکید بر “حق بازگشت” در عمل به معنای تشکیل دو دولت با اکثریت عربی است و موجودیت اسرائیل به عنوان کشوری با اکثریت یهودی را با چالش مواجه میکند.
پژوهشگران مسائل خاورمیانه یادآور میشوند که مسئله “حق بازگشت” یکی از حساسترین موضوعات در مناقشه فلسطین و اسرائیل است و موضع فلسطینی ها در این مورد همواره ثابت و غیرقابل مذاکره بوده است.
این قطعنامه در بافتاری مطرح میشود که پیشنهادهای قبلی برای حل دو دولتی مناقشه، از جمله در مذاکرات دهه ۱۹۹۰ و طرح های عقب نشینی یکجانبه، با بنبست مواجه شدهاند.
تحلیلگران معتقدند این قطعنامه بیشتر جنبه نمادین دارد و تأثیر عملی فوری بر تحولات میدانی ندارد.
پایان
