فرشته حمیدی- شماری از مبصرین اقتصادی معتقدند که کمک های بشردوستانه، به جای حل ریشه‌ای مشکلات، وابستگی شهروندان را افزایش داده و مانع رشد اقتصادی پایدار شده است.
عبدالنصیر رشتیا، مبصر اقتصادی: «یکی از عوامل فقر، ماندن در دام فقر است و کمک های بشردوستانه همواره سبب شده است تا مردم در این دام باقی بمانند. اگر این کمک ها به صورت بنیادی مصرف می‌شدند مانند سرمایه گذاری در شرکت های صنعتی، زراعت، معادن، فناوری و سایر بخش‌های کلیدی مردم در بدل کار مزد دریافت می کردند و مشکلات اقتصادی به صورت بنیادی حل می‌شد.»
ظاهر بهزاد، مبصر دیگر اقتصادی: «مواد غذایی فقط یک نوع وابستگی شهروندان به این کمک‌ها را نشان می‌دهد؛ اما مشکلات را به‌گونه بنیادی حل نمی‌کند. راه حل این است که پروژه هایی که دولت شناسایی می‌کند، با هماهنگی WFP اجرا شوند تا موثریت اقتصادی افزایش یابد و نیازهای واقعی مردم پاسخ داده شود.»
مسوولان وزارت اقتصاد نیز تأکید دارند که مبارزه با فقر و بهبود وضعیت معیشتی مردم، نیازمند ایجاد و توسعه زمینه های کاری است.
عبدالرحمن حبیب، سخن‌گوی وزارت اقتصاد: «بهبود وضعیت معیشتی مردم و مبارزه با فقر ارتباط مستقیم به ایجاد و توسعه زمینه های کاری دارد.
حمایت جامعه جهانی از برنامه هایی که سبب تقویت اقتصاد خانوار، ایجاد فرصت های اشتغال زایی و بلند بردن قدرت خرید مردم گردد، می‌تواند در کاهش میزان فقر مؤثر واقع شود.»
در حالی‌که کمک های بشردوستانه همچنان نقش حیاتی در نجات جان هزاران نفر ایفا می‌کنند، کارشناسان و نهادهای دولتی بر این باورند که راه حل پایدار برای بحران گرسنگی و فقر در افغانستان، سرمایه گذاری در زیرساخت های اقتصادی و ایجاد فرصت های شغلی است. بدون این اقدامات بنیادی، وابستگی به کمک ها ادامه خواهد یافت و چرخه فقر همچنان پابرجا خواهد ماند.
پایان
