در کنار مزایایی چون دسترسی آسان، تنوع منابع آموزشی و امکان برنامه ریزی فردی، آموزش آنلاین با چالش هایی نیز همراه است؛ از جمله کیفیت پایین اینترنت، قطع برق، نبود تمرکز ذهنی و ضعف در مدیریت زمان.
با این حال، شماری از جوانان معتقدند که تأثیر آموزش آنلاین نسبت به آموزش حضوری کمتر است.
مریم، یکی از باشندگان شهر کابل که به صورت آنلاین به تحصیل ادامه میدهد، در گفت وگو با آژانس بین المللی فرحت میگوید: «درس های آنلاین راه خوبی برای یادگیری است، اما کیفیت آن به پای آموزش حضوری نمیرسد.
در صنف حضوری امکاناتی چون مکان مناسب، کتاب و مواد درسی فراهم است که کیفیت آموزش را بالا میبرد.»
مهسا، یکی دیگر از دانش آموزان، نیز تجربه مشابهی دارد. او میگوید: «در چهار دوره آموزش آنلاین شرکت کردم، اما نتیجهای نگرفتم.
استاد نمیتواند شاگرد را ببیند و شاگرد هم در انجام کارخانگی سستی میکند. حتی در امتحانات هم توجه کافی وجود ندارد.»
در مقابل، برخی دیگر از جوانان تجربه مثبتی از آموزش آنلاین دارند.
سراج، دانشجوی رشته ژورنالیزم، میگوید: «اگر کسی واقعاً بخواهد درس بخواند، هیچ مانعی وجود ندارد.
پلتفرم هایی مانند گوگل میت این امکان را فراهم کرده اند که به صورت زنده سؤال بپرسیم و مشکلات را حل کنیم. حتی برخی از شاگردان از همین طریق وارد رسانه ها شده اند.»
شمیلا، یکی دیگر از دانشجویان، نیز مزایای آموزش آنلاین را چنین برمیشمارد: «زمان بندی انعطاف پذیر، امکان ضبط دروس و صرفه جویی در وقت از جمله دلایلی است که آموزش آنلاین را برایم مفید ساخته است.»
در همین حال، شماری از آگاهان آموزشی تأکید دارند که آموزش حضوری تأثیرگذاری بیشتری دارد.
لینا دانش، کارشناس آموزش، در گفت وگو با فرحت نیوز میگوید: «در صنف حضوری، استاد به صورت فیزیکی حضور دارد، میتواند از صنف نظارت کند، شاگردان را ارزیابی نماید و بازخورد بدهد.
اما در صنف های آنلاین، بسیاری شاگردان به صورت ذهنی حضور ندارند و وظایف خود را انجام نمی دهند.»
گفتنی است که علاقه مندی به آموزش های آنلاین در افغانستان پس از شیوع ویروس کرونا و تحولات سیاسی اخیر افزایش یافته است.
پایان
