طبق اعلام UNDP، این برنامه ها با هدف توانمندسازی اقتصادی خانواده ها و افزایش امید به آینده در جامعه طراحی شده اند.
در چارچوب این برنامه ها، ۵٬۷۲۹ نفر شامل ۴٬۷۰۹ زن، مهارت هایی چون خیاطی، نجاری، فرآوری مواد غذایی و تعمیرات را آموخته اند.
با وجود دستاوردهای این برنامه، شماری از زنان فعال در بخش های تولیدی و خدماتی خواهان تداوم و گسترش آن هستند: شکریه سعادت محمدی، فعال در بخش خیاطی و صنایع دستی، گفت: “خانم ها بیشتر نیاز دارند تا این نوع برنامه ها ادامه پیدا کند و بهتر است که این برنامه ها همه شمول باشد و بیشتر افراد تازه وارد سهم داده شوند.”
لطیفه سرورزاده، فعال در بخش قالین بافی و خیاطی، نیز افزود: “نخیر، برنامه کافی نیست و نه تنها در بخش خیاطی بلکه در بخش نانوایی، فرآوری مواد غذایی، زراعت، مالداری و قالین بافی نیز باید توجه جدی شود.”
کارشناسان اقتصادی نیز بر اهمیت آموزش های فنی و حرفه‌ای در کاهش بیکاری تأکید دارند: امیدالله قاسم زی، کارشناس اقتصادی، به ویژه روز اظهار داشت: “در صورت حمایت بیشتر از کسب وکارهای کوچک و افرادی که در بخش های فنی و حرفوی می توانند فعالیت داشته باشند، نه تنها سبب اشتغال زایی می‌شود، بلکه به مرور زمان معضل بیکاری و مشکلات اجتماعی نیز کاهش می یابد.”
این برنامه ها در حالی اجرا می شوند که افغانستان با چالش های اقتصادی گسترده‌ای مواجه است و تقویت مهارت های شغلی می‌تواند گامی مؤثر در مسیر خودکفایی و توسعه پایدار باشد.
پایان
