شازیه کلانترزاده- توافق آتش بس در شرایطی صورت گرفته که هر دو کشور با چالش های داخلی جدی از جمله بحران اقتصادی، فشارهای اجتماعی و ناامنی های مرزی مواجه اند. این عوامل، دولت ها را به سمت کاهش تنش و یافتن راه حل های دیپلماتیک سوق داده است.
مطیع الله آرین پور، آگاه روابط بین‌الملل، این توافق را گامی مثبت در جهت کاهش حملات هوایی و تنش‌های مرزی دانسته و تأکید می‌کند که برای دوام آن، اعتماد سازی میان طرفین ضروری است. وی هشدار می‌دهد که شکننده بودن توافق می‌تواند مانعی جدی در مسیر صلح باشد.
معین گل سمکنی، آگاه سیاسی، نیز بر اهمیت مرحله دوم مذاکرات در انقره به ویژه روز تأکید کرده و می‌گوید که باید به پاکستان یادآوری شود که افغانستان به تعهدات خود مبنی بر عدم استفاده از خاکش علیه کشورهای دیگر پایبند بوده و دخالتی در امور داخلی پاکستان ندارد. او معتقد است که پاکستان باید راه حل‌های داخلی برای بحران‌های خود بیابد.
ذبیح الله مجاهد، سخنگوی امارت اسلامی، در صفحه رسمی خود اعلام کرده که دو کشور توافق کرده‌اند هیچ گونه اقدام خصمانه‌ای علیه یکدیگر انجام ندهند و نیروهای امنیتی، غیرنظامیان و تأسیسات را هدف قرار ندهند.
همچنین قرار است با همکاری کشورهای میانجی، مکانیزمی برای بررسی ادعاهای دو جانبه و تضمین اجرای توافق ایجاد شود.
این توافق می‌تواند زمینه ساز بازسازی روابط دیپلماتیک و همکاری های منطقه‌ای باشد، به ویژه در حوزه های امنیتی، اقتصادی و انسانی.
با این حال، تجربه‌های گذشته نشان داده اند که بدون اراده سیاسی قوی و نظارت بین‌المللی، چنین توافق‌هایی ممکن است به سرعت نقض شوند.
آتش بس میان افغانستان و پاکستان را می‌توان گامی مهم در مسیر صلح دانست، اما موفقیت آن وابسته به تعهد عملی طرفین، اعتمادسازی مستمر و نقش فعال میانجی‌ها در نظارت بر اجرای توافق است. اگر این عناصر فراهم شوند، شاید بتوان به آینده‌ای با ثبات تر در منطقه امیدوار بود.
پایان
